Mijn weblog is een andere kant op gegaan….

Hoe ga ik verder nadat ik jou heb gezien? Stilte had ik nodig en jij waarschijnlijk ook.  Je wilt het niet en toch  praat ik met je,  op deze manier. Jij maakt zelf uit wat je er mee doet,  jouw zwijgen is even legitiem als mijn níet meer zwijgen.  

Afgelopen zomer brak er oorlog uit in het andere verre buitenland , dicht bij waar je broer met vrouw en kind woont. Ze kwamen in de gevarenzone  en dat alles riep enorme angst bij me op, de druk werd haast te groot . Er heen gaan was geen optie, omdat het noorden  onder vuur lag…. Een gordelroos-aanval , waardoor ik me nauwelijks kon bewegen , kwam er bij ,  maar ik moest iets doen en dat werd het blog!

Mijn eerste afleveringen gingen over  “de niet teruggekeerde familie”. 
Voor een expositie heb ik dat als thema genomen, omdat het al een tijdje onder de oppervlakte lag te wachten. Ben  gaan werken , zo uit bed naar mijn “atelier”,  jouw oude slaapkamer….Heb foto-albums doorgespit , de vloer lag bezaaid. Genoeg ooms , tantes , neefjes , nichtjes , die nooit meer terug kwamen. Van je oma’s kant heb ik Levie en Annie en een paar kinderportretjes geschilderd en van de kant van je opa waren er zijn twee broers en een meisje. Toen er negen portretten af waren ben ik gestopt. 
De afbeeldingen van twee kinderen hangen bij hun zusje , die als enige van het gezin overbleef.
Ik besef , dat je dit allemaal misschien niet  wil weten , maar ik heb het voor mijzelf nodig om de reden van mijn blog uit te leggen .