Gouache
Het is zeker al weer vijftien jaar geleden, dat ik een foto van je heb gemaakt. Al die tijd geen foto, geen lach, geen : hallo mam, geen telefoontjes, geen : hoe gaat het, geen gesprekken over de dingen die we mooi vonden, geen kus op je krullen (die nu bijna zijn verdwenen) , geen verslag van je vorderingen op je werk ( je hebt nu je eigen zaak), geen verhalen over je nieuwe liefde (de vrouw, die onzichtbaar werd voor haar familie), geen sleutel in het slot ( dat ik in paniek heb laten veranderen).
Langzaam komt er een ander gevoel boven drijven, als door een dikke mist van verdriet en van begrijpen; het helemaal vanuit jouw pijn willen zien en je vooral volledig los laten in je poging de symbiose te verbreken. Al die jaren van zelfonderzoek, van bijna gekte omdat mijn kind onderduikt uit vrije wil….
Het is een gewone reclame-aankondiging op je internet-site, met een prachtige foto van jou erbij. Je ziet er goed uit. Je doet het goed….
Je laat een stem zeggen : “Waar persoonlijke benadering hoog in het vaandel staat”.
Dit is voorlopig mijn laatste brief, ik wil nog steeds naar je luisteren en ik ga verder met het schilderen van mijn wereld….