Anne Frank en de shawl, een kunstuiting.

Hoe is je reactie, wanneer je even een kop koffie in een prettig café wil drinken en bij het uittrekken van je jas met een schok iets waarneemt, waarbij je als het ware bevroren in de ruimte blijft staan?

Die van mij was eerst ongeloof, gevolgd door verbijstering, de boosheid liet even op zich wachten, kwam pas later.

Ik pakte een kaart uit het rek, nam hem mee en liet hem zien aan de vrouw, die bij me was.Het enige wat ik kon zeggen was : “Dit mag niet”. Ze keek me aan : ” Je hebt gelijk, pak ze allemaal maar mee!”

Zo kwam ik tien dagen geleden thuis met tweeëndertig kaarten.Ik verafschuwde  ze, maar bleef kijken en dwong mijzelf om uit te zoeken, waarom het mij zo van mijn stuk bracht. Wat mij pijn deed, was het mooie gezicht van Anne Frank als het ware bedoezeld te zien met iets wat het symbool van Arafat en geweld is.
En ik ben doorgegaan met kijken , nadenken en voelen, waarbij ik van het ene uiterste in het andere kwam. Ik raapte alle moed bij elkaar en vroeg mezelf af of deze afbeelding voor mij een uiting van kunst is. Toen ik zover was gekomen kon ik dat alleen maar toegeven en op een volkomen andere manier kijken naar iets, wat me eerst zo tegenstond.
 
In plaats van een belediging naar Anne Frank, waarvan wij allen weten waar zij symbool voor staat, kun je het ook zien als een aanwijzing naar een gewaarwording, een openbaring misschien?
De symbolen zijn schokkend, zeker om ze bij elkaar te zien, maar daardoor maken ze ons des te meer duidelijk dat er een einde moet komen aan de situatie zoals die nu is, tussen de Palestijnen en Israël.

Deze kaart zal weinig toedoen om het proces te versnellen en nog iets, misschien heeft de maker wel een heel andere bedoeling gehad, dan die ik er nu in zie, het zij zo.

Afbeelding; gescande kaarten